خدایا سلام
خدایا چه خبر ؟ خدایا کجایی ؟ چیکارا میکنی ؟
خدایا خودت میدونی که چقدر دلتنگتم
خدایا خودت میدونی که هرچی که میگم و هر کاری که میکنم و هر راهی که میرم آخرش به خودت میرسم
خدایا اول تویی وسط تویی آخر هم تویی
خدایا نمیتونم بفهمم کارایی که میکنی علتش چیه !
میگن حکمتته میگن آزمایشه و خیلی چیزای دیگه
ولی خدایا میدونی که از دیدن بعضی از کارایی که میکنی قلبم چطور آتیش میگیره
از دیدن بچه هایی که سرطان دارن ! پیرمردا و پیرزنایی که آلزایمر دارن و تو خونه ی سالمندان هستن ! جوونایی که قطع نخاع شدن ! زنایی که یه دفترچه بیمه دستشون میگیرن و دربدر دنبال ده هزار تومن پول دارو به هر کس و نا کسی التماس میکنن ! بچه هایی که باباشونو تو تصادف از دست میدن ! بچه هایی که مامانشون تو جوونی از سرطان میمیرن ! ...
خدایا بازم بگم ؟ میدونی که اگه بخوام بگم حالا حالاها باید بگم
خدایا چی میشه اگه یه باره همه ی مریضا خوب بشن ؟
خدایا چی میشه اگه دیگه هیچکسی تصادف نکنه ؟
خدایا چی میشه اگه دیگه هیچکسی آلزایمر نگیره ؟
خدایا چی میشه اگه دیگه هیچ بابا و مامانی بچه هاشو تنها نذاره ؟
خدایا چرا بنده هات همیشه باید در رنج و عذاب باشن ؟
خدایا چرا امتحاناتو آسونتر نمیگیری ؟
خدایا چرا ...
آری ما نیز ندانیم چرا؟!
اما ...
هرچی که میگم و هر کاری که میکنم و هر راهی که میرم آخرش به خودش میرسم .
سلام...
هوالاول و الآخر...
آهنگر تکه آهن رو داخل کوره میذاشت...حرارتش میداد...بعد زیر ضربه های سنگین...
تکه آهن درد می کشید...می سوخت...اما دم نمی زد...چون می دونست این حرارت؛ این ضربه ها برای شکیل شدن لازمه...
خودم رو میگم؛ کاش طاقتم مثل اون تکه آهن صبور بودم...این روزا...
سلام دوست خوبم
چه تشبیه جالبی آوردی ایکاش من هم این روزا مثل اون تکه آهن بودم .
شما چرا این روزا ... ؟